Yapay zekâ, artık yalnızca teknik bir ilerleme ya da mühendislik başarısı olarak ele alınamayacak ölçüde, toplumsal yapıları, kurumsal işleyişleri ve bireysel deneyimleri dönüştüren bir paradigma hâline gelmiştir. Alan Turing’in “Makineler düşünebilir mi?” sorusuyla başlattığı entelektüel tartışma, bugün yalnızca makinelerin ne yapabildiğiyle değil, insanların bu dönüşüm karşısında nasıl konumlandığıyla da ilgilenmektedir. Nitekim Norbert Wiener’in erken dönem uyarıları, teknolojinin etik ve toplumsal bağlamından koparıldığında insanlık için bir risk alanına dönüşebileceğini açıkça ortaya koymuştur. Bu kitap, tam da bu noktada, yapay zekâyı yalnızca“nasıl çalıştığı” üzerinden değil, “neyi dönüştürdüğü” ve “nasıl dönüştürdüğü” üzerinden ele alma iddiasını taşımaktadır. 

Günümüzde Geoffrey Hinton’ın “derin öğrenme”ye dair öncü çalışmaları, Yann LeCun’un yapay zekânın algısal yeteneklerine ilişkin vurguları ve Yoshua Bengio’nun insan merkezli yapay zekâ çağrıları, bu alanın teknik sınırlarının ötesine geçildiğini göstermektedir. Benzer biçimde, Stuart Russell’ın Human Compatible adlı eserinde altını çizdiği üzere, asıl mesele daha güçlü yapay zekâlar üretmek değil; insan değerleriyle uyumlu sistemler tasarlayabilmektir. Bu kitap, söz konusu yaklaşımı benimseyerek, yapay zekâyı eğitimden çalışma hayatına, hukuktan insan kaynakları yönetimine, pazarlamadan dijital kapsayıcılığa uzanan geniş bir yelpazede tartışmaya açmaktadır.