Atabey, Ergenekon Destanı'nı bir kez daha mı yazacağız, diye soran komutanlarına en güzel cevabı veriyordu:

“Ergenekon Destanı'nı büyük komutanlar milletiyle birlikte el ele vererek bütün zorluklara ve zulümlere karşı canları pahasına yazmıştır. Sabrın ve sebatın en güzel örneğini vermiştir. Zamanın ilaç hâlini kullanarak bu destanı milletine, devletine, vatanına ve kendilerinden sonra gelen bizlere, bizden sonra gelecek olan nesillere hediye ederek genetik kodlarımıza şifrelemiştir. Sözlerine özenle vurgu yaparak Türk milleti bir destanı iki kez yazmayacak kadar büyük bir millettir. Bir destanın büyüklüğüne iki kez sarılmayacak kadar yüce bir millettir. Zamanı geldiğinde her Türk kendi destanını kendine özgü bir biçimde yazacak kudrete ve bilgeliğe sahiptir. Bunu asla unutmayın. Biz her zaman olduğu gibi yeni bir destanı kendimize özgü yazmak için buradayız.” 

Ortam sessizleşti. Sadece akan suyun müziksi sesi duyuluyordu. Cesaret, yüreklilik, atılganlık olmayan hiçbir dava başarıya ulaşamazdı. Kelebeklerin kanat çırpışları fırtınalara yön veriyordu. Gençliğini verenlerin kanını dökenlerin canını milletine feda edenlerin istikbali yok sayılmıyordu. Destanın adı eski kadim surlara nakşedilmek üzere sesi asırdan asıra haykırılıyordu. Türk töresinin, Türk ülküsünün ayrılmaz bir parçası olduğu, haddini bilmek olduğu genetik kodlara bir kez daha yazılıyordu. Destanın yazılacağı belliydi. Bir şeylerin olacağı duruşundan belliydi. Bulutların koşuşundan belliydi. Türk milletinin her çağda Anka kuşu gibi küllerinden doğacağı genetik kodlara bir kez daha yazılıyordu.